मराठी अभंग - संत तुकाराम - उंचनिंच कांहीं नेणे भगवंत

उंचनिंच कांहीं नेणे भगवंत ।

तिष्ठे भाव भक्ती देखोनियां ॥१॥

दासीपुत्र कण्या विदुराच्या भक्षी ।

दैत्या घरीं रक्षी प्रल्हादासी ॥२॥

चर्म रंगूं लागे रोहिदासा संगे ।

कबिराचे मागे विणी शेले ॥३॥

सजनकसाया विकुं लागे मास ।

मळा सांवत्यास खुरपूं लागे ॥४॥

नरहरिसोनारा घडों फुकुं लागे ।

चोख्यामेळ्या संगे ढोरें ओढी ॥५॥

नामयाच्या जनी सवे वेची शेणी ।

धर्मा घरीं पाणी वाहे झाडी ॥६॥

नाम्यासवें जेवी नव्हे संकोचित ।

ज्ञानियाची भिंत अंगीं ओढी ॥७॥

अर्जुनाचीं घोडीं हाकी हा सारथी ।

भक्षी पोहे प्रीती सुदाम्याचे ॥८॥

गौळियांचे घरीं अंगे गाइ वळी ।

द्वारपाळ बळी द्वारीं जाला ॥९॥

यंकोबाचें ऋण फेडी हृषिकेशी ।

आंबऋषीचे सोशी गर्भवास ॥१०॥

मीराबाइं साठी घेतो विषप्याला ।

दामाजीचा जाला पाडेवार ॥११॥

घडी माती वाहे गोर्‍या कुंभाराची ।

हुंडी मेहत्याची अंगे भरी ॥१२॥

पुंडलिकासाठीं अजुनि तिष्ठत ।

तुका म्हणे मात धन्य त्याची ॥१३॥

<< सर्व अभंग